Panama 2016
Door: Laura Boogers
16 Juli 2016 | Nederland, Schiphol
Vandaag begint de reis. De reis waarvan we wisten dat hij ooit ging komen maar nooit precies wisten wanneer; de reis die er voor zorgt dat ik mijn meiden alleen naar Lloret De Mar moet laten gaan; de reis die er voor zorgt dat ik niet naar de camping kan gaan waar ik al 11 jaar elke zomervakantie kom, waardoor ik mijn vakantie met Annouk moet gaan missen; de reis die er voor zorgt dat ik mijn hondje 5 weken moet missen en natuurlijk familie en vrienden.
Op naar het land waar ik op de basisschool veel presentaties over heb gedaan; het land waar ik vanaf jongs af aan verhalen over hoor voor het slapen gaan; het land dat voor mijn gevoel mij een missend stukje gaat geven; het land dat mij nieuwe vrienden en familie gaat opleveren en een schitterend verhaal om te vertellen aan vrienden en familie als we terug zijn in Nederland.
Ik ben als een indiaantje geboren, dat hoor ik al mijn hele leven. Een kleine negerinnetje met een bos krullen. Mijn papa komt uit Panama. Daar is hij geboren. Mijn mama komt uit Nederland. Het land waar zij elkaar hebben ontmoet.
Als kind was het voor mij heel normaal om maar één opa en oma te hebben. Het was voor mij eerder raar om te zien dat andere kinderen twee opa en oma's hadden. Op dat moment was ik zo naïef als een kind en dacht ik niet na over waarom er nooit familie was van papa's kant.
Toen ik ouder was kwamen er al snel verhalen over hoe papa als kind in Panama opgroeide. Hoe hij met vriendjes op suikerriet velden achterna werd gezeten door stieren en hoe hij 's ochtends zijn ontbijt kon plukken uit fruitbomen. Toen papa 13 jaar was is hij naar Nederland gekomen met zijn vader, die zelf uit Tilburg kwam maar een reis had gemaakt en in Panama mijn oma had ontmoet. Papa's vader was ziek en overleed niet lang nadat ze in Nederland waren aangekomen. Papa is hier gebleven en opgegroeid bij zijn tante.
In 2013 maakte papa Facebook aan. Hij kreeg een bericht van een panamese vrouw die hem vertelde dat zij zijn nichtje was. Zo raakte papa in contact met zijn familie die hij al 40 jaar niet gesproken had; zo kwam hij erachter dat zijn moeder nog leeft en zo begon hij alleen aan een reis naar zijn geboorte land, zijn moeder en halfbroers die hij al 40 jaar niet had gezien.
Nadat papa in december 2013 alleen naar Panama is geweest is het eindelijk de beurt van mama, Daniël en ik. We landen in Panama City en worden opgehaald door vrienden waar papa als kind een tijdje bij heeft gewoond. We blijven de eerste 10 dagen in Panama stad bij vrienden en familie. Daarna gaan we er 12 dagen tussenuit met zijn vieren om echt even te kunnen ontspannen. De laatste 10 dagen gaan we terug naar Panama stad.
De belangrijkste reden waarom ik deze blog schrijf is dat ik het verschrikkelijk vind als ik dingen vergeet. Er staat deze 5 weken zo veel te gebeuren en ik wil alles opslaan, bewaren en onthouden. Dat is niet mogelijk zonder het op te schrijven. Elke avond voordat ik naar bed ga wil ik wat er die dag is gebeurd een plekje geven door het van me af te schrijven. Zodat ik niet meer kan vergeten wat er die dag is gebeurd. En ik zal mijn best doen om geen dag over te slaan.
Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben weet nog niemand dat ik mijn verhaal ga delen, behalve papa want die is mee aan het lezen wat ik aan het typen ben. Dat geeft mij het gevoel dat het nu nog een beetje van mezelf is.
De mensen die ons langer kennen begrijpen hoe speciaal deze reis is en zullen daarom eerder snappen waarom ik dit doe. Ik hoop dat de mensen die mij minder goed kennen mij zo beter gaan leren kennen. Ik stel me nu helemaal open en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben.
Maar ik hoop vooral dat als ik straks jullie heb laten weten dat jullie deze reis met ons mee kunnen volgen dat jullie gaan genieten van de verhalen die ik schrijf. Dat jullie elke ochtend benieuwd zijn naar het nieuwe verhaal dat ik heb geschreven. En dat de mensen die ons gaan missen toch het gevoel krijgen dat we niet helemaal weg zijn. Want ja opa en oma we komen terug en ik blijf jullie enigste kleindochter ;)
Niet schrikken als er een dag geen is want we zullen niet altijd WiFi hebben.
Ik wil iedereen een fijne zomervakantie wensen en we zien jullie snel weer als we terug zijn in Nederland.
Geschreven: Tilburg, 9 juli.
Gedeeld: Amsterdam Schiphol, 15 juli.
Op naar het land waar ik op de basisschool veel presentaties over heb gedaan; het land waar ik vanaf jongs af aan verhalen over hoor voor het slapen gaan; het land dat voor mijn gevoel mij een missend stukje gaat geven; het land dat mij nieuwe vrienden en familie gaat opleveren en een schitterend verhaal om te vertellen aan vrienden en familie als we terug zijn in Nederland.
Ik ben als een indiaantje geboren, dat hoor ik al mijn hele leven. Een kleine negerinnetje met een bos krullen. Mijn papa komt uit Panama. Daar is hij geboren. Mijn mama komt uit Nederland. Het land waar zij elkaar hebben ontmoet.
Als kind was het voor mij heel normaal om maar één opa en oma te hebben. Het was voor mij eerder raar om te zien dat andere kinderen twee opa en oma's hadden. Op dat moment was ik zo naïef als een kind en dacht ik niet na over waarom er nooit familie was van papa's kant.
Toen ik ouder was kwamen er al snel verhalen over hoe papa als kind in Panama opgroeide. Hoe hij met vriendjes op suikerriet velden achterna werd gezeten door stieren en hoe hij 's ochtends zijn ontbijt kon plukken uit fruitbomen. Toen papa 13 jaar was is hij naar Nederland gekomen met zijn vader, die zelf uit Tilburg kwam maar een reis had gemaakt en in Panama mijn oma had ontmoet. Papa's vader was ziek en overleed niet lang nadat ze in Nederland waren aangekomen. Papa is hier gebleven en opgegroeid bij zijn tante.
In 2013 maakte papa Facebook aan. Hij kreeg een bericht van een panamese vrouw die hem vertelde dat zij zijn nichtje was. Zo raakte papa in contact met zijn familie die hij al 40 jaar niet gesproken had; zo kwam hij erachter dat zijn moeder nog leeft en zo begon hij alleen aan een reis naar zijn geboorte land, zijn moeder en halfbroers die hij al 40 jaar niet had gezien.
Nadat papa in december 2013 alleen naar Panama is geweest is het eindelijk de beurt van mama, Daniël en ik. We landen in Panama City en worden opgehaald door vrienden waar papa als kind een tijdje bij heeft gewoond. We blijven de eerste 10 dagen in Panama stad bij vrienden en familie. Daarna gaan we er 12 dagen tussenuit met zijn vieren om echt even te kunnen ontspannen. De laatste 10 dagen gaan we terug naar Panama stad.
De belangrijkste reden waarom ik deze blog schrijf is dat ik het verschrikkelijk vind als ik dingen vergeet. Er staat deze 5 weken zo veel te gebeuren en ik wil alles opslaan, bewaren en onthouden. Dat is niet mogelijk zonder het op te schrijven. Elke avond voordat ik naar bed ga wil ik wat er die dag is gebeurd een plekje geven door het van me af te schrijven. Zodat ik niet meer kan vergeten wat er die dag is gebeurd. En ik zal mijn best doen om geen dag over te slaan.
Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben weet nog niemand dat ik mijn verhaal ga delen, behalve papa want die is mee aan het lezen wat ik aan het typen ben. Dat geeft mij het gevoel dat het nu nog een beetje van mezelf is.
De mensen die ons langer kennen begrijpen hoe speciaal deze reis is en zullen daarom eerder snappen waarom ik dit doe. Ik hoop dat de mensen die mij minder goed kennen mij zo beter gaan leren kennen. Ik stel me nu helemaal open en ik hoop dat jullie daar respect voor hebben.
Maar ik hoop vooral dat als ik straks jullie heb laten weten dat jullie deze reis met ons mee kunnen volgen dat jullie gaan genieten van de verhalen die ik schrijf. Dat jullie elke ochtend benieuwd zijn naar het nieuwe verhaal dat ik heb geschreven. En dat de mensen die ons gaan missen toch het gevoel krijgen dat we niet helemaal weg zijn. Want ja opa en oma we komen terug en ik blijf jullie enigste kleindochter ;)
Niet schrikken als er een dag geen is want we zullen niet altijd WiFi hebben.
Ik wil iedereen een fijne zomervakantie wensen en we zien jullie snel weer als we terug zijn in Nederland.
Geschreven: Tilburg, 9 juli.
Gedeeld: Amsterdam Schiphol, 15 juli.
-
16 Juli 2016 - 11:32
Ad Weijtens:
Onze dag kan niet meer kapot. Wij wensen jullie een top vakantie waar je al zo lang naar heb uit gekeken'
Geniet er van, dan genieten wij, je opa en oma daar ook van.
Wij kijken met ongeduld naar je eerste reisverslag.
Groeten ,
uit Verwaalre nb -
16 Juli 2016 - 15:20
Eva Swaans:
Hee schrijfkoniging,
Als aller eerst..Wauw wat kan jij heerlijk schrijven! Ik geniet van jou verhaal en je reis is nog niet eens begonnen! Je schrijft zo open, zoveel passie misschien ook wel spanning die je eraf schrijft maar wat geweldig lau! Ik gun jou de mooiste tijd van je leven en ik begrijp het heel goed dat dit voor jou iets heel belangrijks is. Iets onderbereikbaars wordt bereikbaar. Dat ene land aan de andere kant van de wereld waar een deel van jou identiteit verborgen ligt maar nog van niets wetend hoe het er daar nou eigenlijk uitziet, het leven is maar ook onbekende wereld omdat je je mensen gaat leren kennen die jou gen hebben, maar amper kent. Een hele uitdaging. En nogmaals wil ik je al het geluk toewensen en vind ik het super origineel dat je dit doet! Echt laura. Ik ga je missen in Spanje maar ik zal aan je denken! Ik ga ook proberen alles te lezen, want daar kan ik echt van genieten..
Liefs
Schwanch -
17 Juli 2016 - 00:02
Alicia Guldenaar:
Wauw Lau, heel veel plezier de komende weken! En ik ben heel benieuwd naar de rest van je reis :D
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
